Lac de Villedon 2016

Om er achter te komen hoe de visserij op zo’n water in zijn werk gaat, zijn we in mei afgereisd naar het alom bekende Lac de Villedon. Ik had al vele verhalen gehoord en wilde altijd al een keer vissen op het water. Simon is altijd wel in voor een nieuwe uitdaging dus de beslissing om te gaan was snel genomen.

Over het vissen op een betaalwater is al veel gezegd en geschreven. Sommige vissers zijn fel tegenstander door misstanden (van vroeger?) waar grote vissen uit rivieren en meren worden gestolen puur om geld te verdienen. Dat soort praktijken begrijpen wij uiteraard ook niet, maar om gelijk alle betaalwateren af te schrijven gaat wat te ver. Ik heb het idee dat het tegenwoordig veel beter is geregeld met deze wateren en het laagdrempelige karakter ervan is voor sommigen juist perfect voor het uitvoeren van het vissen op zijn/ haar manier.

Ongeveer anderhalf uur nadat ik bij Simon’s huis aangekomen was, rijden we met alle spullen in zijn auto gepropt op pad naar Frankrijk. Het voordeel van het vissen op een betaalwater is dat je redelijk weet wat je kan verwachten en dat scheelt ook weer met inpakken. Alles past dan ook eenvoudig in de station van Simon en we zijn vlot op pad.

’s Nachts rijden en dan NDK aankomen bij het water zien we niet echt zitten, dus besluiten we vrijdag te gaan rijden en bij een Bed and Breakfast de nacht door te brengen.

Zo gezegd zo gedaan. De reis loopt erg voorspoedig en negen uur later rijden we het erf op van de B&B  “Le Moulin de Douzy”. We worden gelijk hartelijk begroet door de van oorsprong Belgische eigenaren. De avond wordt gevuld met eten, drinken en wat laatste voorbereidingen voor de komende week. Het vakantiegevoel is al wel helemaal aanwezig en we genieten er direct van.

De volgende ochtend staan we vroeg op. We ontbijten bij de B&B;  croissants, vers stokbrood met koffie.  Een prima bodem om de dag te starten. De tijd is gekomen om richting Lac de Villedon te rijden. Een kleine tussenstop nog bij de supermarché en dan gaat het echt beginnen.

Bij het water aangekomen ben ik eigenlijk verbaasd hoe rustig het is, ik had totale chaos verwacht van vertrekkende en komende vissers die allemaal over hetzelfde pad moeten gaan. We kunnen, na een praatje met de beheerder van het water, eenvoudig naar de boten gaan om alle spullen in te laden en richting stek 17 te varen. Omdat er veel stekken vrij waren deze week kregen we een aanbod om stek zeven te gaan bevissen, maar na wat overleg besluiten we om dit aanbod af te slaan. We hebben ons voorbereid op 17 en doordat we aan beide zijden geen buren hebben, zien we door de vele ruimte kansen om de vis te kunnen onderscheppen.

De eerste uren op de stek worden gebruikt om de stek onder water te verkennen. Met de boot, voerboot met dieptemeter en marker wordt geprobeerd om een goed beeld te krijgen. Met deze informatie willen we de te bevissen stekken gaan bepalen voor de komende nachten. De tactiek die we hebben besproken is om de eerste drie nachten de sector te bevissen met kleine stekjes voer (boilies en/ of partikels) om zo te proberen te achterhalen waar we vis kunnen verwachten. Ook gaan we op het midden van het water een grote voerplek aanleggen waar we pas de vierde nacht op gaan vissen. Voorvoeren tijdens het vissen dus. Deze tactiek heeft in het verleden al prima resultaten opgeleverd en we verwachten dat we de vissen, die bijna het gehele jaar worden belaagd, met dit extra stukje rust op het voer kunnen krijgen om ze later te kunnen vangen. We besluiten om stevig te gaan voeren, er zwemmen ongeveer 1300 vissen op het water, dus teveel voeren lijkt ons niet snel aan de orde. De beheerders van het water raden aan om echt met kleine voerplekjes te vissen, maar ach, we zijn wat eigenwijs en trekken ons eigen plan. We zien daarbij wel kansen van de grote voerstek strategie omdat de vis na de paai nog weleens los kan gaan. We denken dat daar dan ook een goed gevuld bord met eten klaar moet staan.

Met de filosofie “elke vis binnen de eerste  24 uur is een bonus vis” nemen wij lekker de tijd om hengels te water te laten. We vissen beide met drie hengels, waar vier hengels zijn toegestaan, om wat meer ruimte/ rust op de stek te houden. Wanneer rond half zes het diner wordt gebracht liggen nog niet eens alle hengels spot on. De maaltijd is patat met spareribs en dat gaat er altijd wel in. Onder het genot van een biertje genieten wij van de eerste dag op Villedon. Het weer is nog erg goed, maar de komende dagen gaat het zeker omslaan horen we om ons heen, dus we genieten extra van het lekkere weer.

De eerste nacht gaat visloos voorbij, maar er is nog geen vuiltje aan de lucht wat ons betreft. We hebben nog de hele week. De dag beginnen we met een gebakken eitje met spek op door ons zelf afgebakken broodjes. Simon heeft een gasbarbecue die ook als oven kan fungeren. Enige testen die Simon thuis had gedaan waren positief. We hebben een tas vol met afbakbroodjes, saucijzenbroodjes en worstenbroodjes bij ons om af te bakken. Het eten is eerste klas deze week, verhongeren zullen we zeker niet.

De dag verloopt rustig met wat thinking tackle (tactieken bespreken), bijvoeren van de grote stek en vooral niet teveel andere dingen. Zondagnacht krijg ik rond vier uur de eerste serie piepen op m’n kanthengel. Er zwemmen hier geen brasems maar veel meer belooft het niet. Ik stap m’n bedje uit en mijn slippers in en pak de hengel op. Draai een paar keer aan de slinger en kijk in de hongerige ogen van een dwergmeerval. Erg dwerg vind ik m niet, de vis meet een centimeter of 40 en z’n buik zit vol met pinda’s. Simon krijg ik er niet enthousiast mee, die wil ‘m niet zien dus ik zet de vis weer terug. Uiteraard aan Simons kant, hopelijk heb ik er geen last meer van dan…… De rest van de nacht blijft het rustig.

De enige actie die we zien is dat onze overbuur, Eddy Sterckx, geregeld een karper de kant op haalt. Deze karpercrack hoef je niks meer te vertellen, vist al sinds de jaren ’80 en zit toevallig ook nog op een stek waar hij een kom kan bevissen waar het blaft van de vis. Afgepaaid maar wel in grote aantallen. Lucky bastard of gewoon voorkennis. Feit is dat hij hier vaker is geweest en het vissen hier goed doorheeft.

De volgende actie voor ons is op maandagochtend, rond een uur of zes barst de hemel open en begint het te storten. Simon werd ervan  wakker en besloot om de luikjes van zijn tent te sluiten tegen de regen. Hij was getuige van het aflopen van mijn verre hengel. Deze had ik uitgevaren met een paar handen boillies erbij, op goed geluk. Met het piepengeweld werd ook ik gewekt en na enig warrig gedoe had ik m’n regenjas en waadpak aan en pakte de hengel over. De vis deed niet bijzonder veel, maar een aantal meter voor de kant sprong die uit het water. Vreemd, dacht ik nog karpers zijn niet zo springerig meestal,  maar gelijk daarna nam de vis een spurt van vele seconden, voor m’n gevoel een halve minuut maar heb geen idee hoelang het in werkelijkheid was. Ik denk dat de vis zeker een 50 meter van me wegzwom. Maar goed dat het water met bakken uit de hemel kwam, want anders had mijn molen zeker vlam gevat. Wat een geweld. De eerste avond hadden we aan de overkant gezien dat er een steur werd gevangen en bedacht me dat dit waarschijnlijk ook een steur zou moeten zijn.

Na nog enkele spurts kwam de vis binnen schepbereik en het was inderdaad een steur. Gemixt gevoel, het liefst vang ik een karper, maar dit is toch ook wel een vis die ik nog graag zou vangen. Uiteindelijk overheerst toch de blijdschap. De vis meet 134 cm en weegt net geen 14 kilo. Na een fotosessie zetten we de vis terug en zet ik de koffie op. Het is ondertussen licht geworden en slapen kan ik toch niet meer. Lekker nagenieten van de vangst met een bakje koffie. Iets beters is er niet.

De maandag loopt verder door zonder enige actie en we werken toe naar de dinsdag. Dinsdag doen we een boodschapje, niet in de supermarché maar in de shop bij het water. Doordat we geen avondeten hoeven te maken en ook het ontbijt al geregeld is hebben we alleen wat water en bier nodig. Alleen daarvoor gaan we geen 40 kilometer rijden. Zo gezegd zo gedaan en na een lekkere warme douche zitten we weer schoon en fris op de stek. We hebben nu drie nachten gevist op het water en we hebben de massa stek ook drie nachten bevoerd. Vannacht gaan we op de voerstek vissen. Allebei een hengel op 16 hengellengtes zodat we daarmee op de rand van de voerstek vissen en daarbij allebei nog een hengel ter hoogte van de voerstek alleen dan een 20 meter er vanaf  om rondcirkelende vissen te kunnen onderscheppen. De randen bevissen we om na een aanbeet de voerstek zo min mogelijk te verstoren en omdat we menen dat de betere vissen vaak langs de randen eten. Nadat de hengels inliggen, is het vertrouwen weer helemaal goed. Met deze tactiek hebben we in het verleden al leuke resultaten geboekt en in feite doen we hetzelfde als we op een voerstek vissen in Nederland. Alleen dan zitten we niet drie nachten aan de waterkant maar gewoon thuis na het voeren.

Wel nemen we een slag om de arm. Als het niet lukt om vis te vangen deze nacht verkassen we naar stek zeven. Deze stek is precies aan de overkant van het water. Waarom naar deze stek? Omdat we dan alsnog de voerstek kunnen bevissen en omdat de wind voor deze stek op de kant staat.  We hopen op een bevestiging van het voeren door een snelle aanbeet vanaf de voerstek, maar na een uur of drie is die hoop wel gevlogen. Die avond eten we een halve kip met onze favoriete groente, patat.

Wanneer we de stretchers opzoeken hebben we nog geen actie gehad maar we hopen op het beste. Het volgende moment dat ik me kan herinneren is het alweer licht. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het acht uur in de ochtend is. Teleurstelling.

Simon heeft hetzelfde gevoel en is al druk in de weer. Nou, dan weet je dat het menens is, als Simon zo vroeg actief is. Als hij ontspannen is, ligt hij een stuk langer op zijn geliefde stretcher. “Verkassen”, zegt ie, “zo snel mogelijk. Helemaal klaar met de stek”. Ik stem in en nadat we een ontbijtje van vers afgebakken saucijzenbroodjes hebben gegeten gaan we in sneltreinvaart verkassen. Binnen twee uur nadat ik mijn ogen open deed, staan we alweer op de beoogde stek. Het geeft een goed gevoel, de wereld ziet er vanaf deze kant weer heel anders uit. Letterlijk en figuurlijk. Met de wind onze kant op en het vernieuwd vertrouwen van het verkassen, begint het opbouw ritueel opnieuw.

Simon gaat met een hengel richting de voerstek vissen om deze toch nog een kans te geven, de rest van de hengels worden niet ver van eigen kant gevist (tot een meter of 30). Als de vissen aan deze kant zwemmen, moeten we ze daarmee kunnen onderscheppen. De hengels worden met minimaal bijvoeren bevist. Meestal een combinatie van boilies/ partikels en wat pellets in een pva zakje of met de voerboot uitgevaren. Het weerbericht voor de komende dagen geeft goede hoop. De wind blijft tot zaterdag onze kant op blazen. Temperaturen rond de 20 graden en zo nu en dan wat regen. Voor de zonaanbidders zou het niks zijn, maar voor ons is het prima. Die dag vangen we allebei nog een poisson chat en in de vroege nacht worden we gestoord door (bever)ratten die tegen de lijnen zwemmen. Even denk ik dat het een erg kort nachtje wordt daardoor, maar gelukkig besluiten die beesten dat ze wel genoeg gepiep hebben veroorzaakt en laten ze ons verder met rust.

Ook nu word ik wakker met een ijverige Simon in de vroege morgen. De teller blijft op nul en hij heeft het volgende plan alweer uitgedokterd. Na wat overleg met de beheerders kwam Simon op het plan om een zak Eddy Sterckx bollen te halen. Deze worden heel veel gebruikt hier, en onze vangende buurman, Eddy zelf, vist en vangt er erg goed op. Besloten wordt om 15 mm red devil squid bollen te halen om misschien op deze manier een aanbeet af te dwingen. Als er veel wordt gevist met deze bollen moet de herkenning een grote rol spelen voor de vissen en hopelijk gaan we ze daarmee vangen.

Nadat Simon is teruggekeerd, worden alle hengels beaasd met een variatie met de nieuwe bollen. Snowmans, singles, met plastic aas gecombineerd. Als dit geen succes oplevert weten we het ook niet meer. Waarschijnlijk verzinnen we wel weer wat anders, we zullen het zien. Later op die dag komt Tony langs, hij vist op stek vier en heeft zijn hengels binnen gedraaid om even een praatje te maken. Hij geeft ons de tip om de volgend dag een paar uur te gaan vissen op stek 12. Deze stek ligt in de hoek van het water, waar nu al een paar dagen de wind op staat. Een ander koppel is eerdere deze dag naar elf vertrokken en hadden twee vissen binnen korte tijd. We hadden geen idee dat het toegestaan was om een middagje te vissen op een andere stek maar ook de beheerder geeft aan “No Problem, if you like”, wanneer ik het aan hem vraag. Ideaal, zo hebben we voor de vrijdagmiddag nog een actieplan liggen.

Daarbij voorspelt Tony dat we deze nacht vier vissen zullen vangen. Zelf zijn we niet zo positief meer, maar we zullen het zien. De dag vordert met wat onderlijntjes knopen, wat eten en wat bieren. Heerlijk ontspannen met als enige zorg vis vangen. Deze zorgen worden wel helaas steeds groter. Het is ondertussen donderdag en we hebben nog geen karper gevangen. We hebben nog een 40 uur te vissen dus de tijd gaat dringen, maar elk moment kan een hengel gaan. Beter een slechte dag aan het water dan een goede dag op het werk.

Piep piep pieppppppppppppppppppppppppp! Ik schrik wakker als deze verlossende toon uit mijn beetmelder klinkt. Ik sta in een seconde bij mijn hengel met mijn blote voeten in de modder. Tijd om even in mijn slippers te schieten gun ik mezelf niet. Ik pak de hengel op en voel contact. Degene aan de andere kant denkt er waarschijnlijk het zijne van en zwemt rustig door. Ik voel een log gewicht aan de andere kant, de vis maakt zich geen seconde druk, geen snelle spurts of iets. Simon komt ondertussen aan met mijn slippers en een jas. Het is toch wat koud om zo in korte broek en t-shirt te staan. Daar zijn vismaten voor! Ondertussen heeft hij zelf ook zijn waadpak aangedaan en stap het water in om de vis te kunnen scheppen. Voor de kant is redelijk veel begroeiing en we willen geen vastzwemmende vissen voor de kant. De dril nadert zijn eind en we volgen samen de lijn via de lamp. Zonder de lamp zien we helemaal niets, aardedonker hier, waar we in Nederland zoveel lichtvervuiling hebben, dat je zelfs ’s nachts nog prima kan zien wat je aan het uitvoeren bent.

De spanning loopt op, hoewel ik de vis onder controle heb spookt toch het gevoel door je hoofd, wat als die losschiet. Dat zou nu killing zijn en ik probeer de gedachte weer te verdrijven. De eerste kans die de vis biedt is gelijk raak. Simon schuift het net diep onder de vis door! Samen leiden we de vis de weighsling in en tillen we de vis uit het water, de onthaakmat op. Een flinke spiegel ligt daar en is even van ons. De vis meet 90 cm en behoorlijk hoog, het fotograferen gaat vrij lastig, daar ik de vis moeilijk onder controle krijg. Dit levert een paar schitterende beelden op waarbij ik de moeilijkste gezichten trek. Uiteindelijk slagen we erin om een paar goede foto’s te maken en wegen we de vis. De wijzer op de weegklok schiet door naar de 19,2 kilo. De vis is de op een na grootste vis die ik ooit heb gevangen en is zelden meer welkom geweest. Het is dag zeven, de week loopt al tegen zijn eind, maar de eerste karper is binnen. Met mijn waadpak aan, stap ik in het water en begeleid de vis weer terug, deze heeft de tijd nodig om weer op krachten te komen maar uiteindelijk zie ik die dikke rug rustig verdwijnen de diepte in.

De onderlijn wordt gecontroleerd en de hengel wordt samen met een nieuw pva-zakje vakkundig geplaatst op acht hengellengtes. Met de distance sticks is het een koud kunstje geworden om altijd precies de gewenste afstand te gooien. Een paar losse bolletjes erachteraan en we gaan we weer plat. De slaap kan ik niet zo snel vatten, maar uiteindelijk zak ik toch weer weg in slaap. De volgende ochtend worden we opgewekt wakker. Het vertrouwen is weer helemaal terug en met de middagsessie op stek 12 in gedachten ziet alles er weer wat rooskleuriger uit. Eerst is het tijd voor een goed ontbijt en er vliegen zes eitjes in de pan nadat de pistolletjes zijn afgebakken. Deze week is het hard werken, maar we eten in ieder geval als koningen!

We besluiten om drie hengels mee te nemen, de rigs worden zorgvuldig gecontroleerd en voorbereid. We varen rond 12 uur naar stek 12. Het idee is om te vissen tot een uurtje of vijf, zodat we weer op tijd onze eigen stek zijn om het diner te ontvangen. Als we bij de beoogde stek aankomen, zien we dat een week vissen hier een enorme modderboel zou worden. De stek is veranderd in een bak modder na al de regen van deze week. Maar goed, we zitten hier niet om schoon te blijven, we willen vissen vangen. Twee hengels worden de kom in geworpen en een hengel gaat naar links tegen de wind in om aankomende vissen te onderscheppen. Aan de overkant, op stek elf, wordt een mooie spiegel van 16 kilogram gevangen binnen een half uur na onze aankomst. Dat geeft de burger moed. Het is dan ook binnen drie kwartier als onze middelste hengel gaat. Simon pakt de hengel op en heeft de vis snel onder controle. Ik stap in het water met het net. Na een tien minuten drillen komt de vis dichterbij en zien we een mooi schubbenkleed. Simon sprak de wens uit om een mooie grote schub te vangen. Een schub is het in ieder geval. De blijdschap is groot en we zijn tegelijkertijd ook opgelucht dat de vis op de mat ligt. We hebben allebei nu een karper gevangen, en dat is gezien het verloop van de week toch een heel fijn gegeven. Na zoveel tijd en moeite toch zien dat de puzzelstukjes in elkaar vallen geeft een groot gevoel van voldoening. De vis weegt 14,6 kilogram, helaas geen bak, maar de schoonheid is groots. Enkele foto’s op de kant en in het water, waarna de vis weer weg mag zwemmen.

Ik ben weer aan de beurt. Elke vis die we vangen deze middag is een bonusvis, maar de spanning is voor mij weer helemaal terug. Na een paar uur komt een van de gasten van de overkant even buurten. Ze hebben drie vissen gevangen de laatste 24 uur en zegt dat er genoeg vis zwemt in deze hoek. Nog voor Simons vangst zagen we ook twee vissen springen.

Rond kwart voor vijf: Actie! Weer de middelste hengel die rustig oploopt. Ik pak de hengel en stap in het water. De vis zwemt eerst richting de rietkant, maar is eenvoudig weer het wijd op te sturen. Deze keer ook een rustige dril en de vis is binnen de kortste keren bij de kant. Simon schept beheerst. Weer een spiegel voor mij. Als ik de vis uit het water til voel ik toch een flink gewicht maar als de vis op de mat zie ik pas goed wat een grote het is. De vis zelf is niet echt lang maar staat helemaal bol. De vissen aan deze kant van het water, zijn in ieder geval nog niet afgepaaid. Net als bij Simon’s vis komen er allemaal eitjes uit de vis, wat het idee nog eens bevestigd. De vis wordt gewogen en gaat tot één streep over de 20 kilo. Yes, wat een bak en wat een mooie vis ook. Ik ben totaal “over the moon” met deze vangst en dit maakt voor mij de week toch wel goed. Een aantal foto’s worden gemaakt en ook deze vis mag weer terug in zijn element.

Na de vis ruimen we de spullen op en varen terug naar de stek. Ik kan de glimlach niet van mij gezicht af krijgen de rest van de dag. ‘s Avonds eten we kebab met wederom patat. Het smaakt weer heerlijk en gaat er goed in na de drukke dag. De laatste avond is nu aangebroken en we bereiden ons nog één keer voor op de nacht. Zes scherpe rigs gaan te water en we drinken nog een paar biertjes. Uiteindelijk gaan we rond half elf plat. De laatste aanbeet van de week komt al vroeg in de nacht. Kwart over twaalf om precies te zijn. Simon vangt ook zijn tweede vis. Een mooie schub van 12 kilo.

Na het terugzetten van de vis wordt de rig gecontroleerd en de haak blijkt iets uitgebogen. Daar moet een nieuwe aan. Op zich niet erg maar op deze rig hebben we alle vissen gevangen en het vertrouwen op de rig is dan ook groot. Nadat deze verwisseld is, grap ik tegen Simon dat het niks meer wordt nu zonder die rig. De grap wordt uiteindelijk waarheid, maar we zijn tevreden als we terug naar het vaste land varen.

Natuurlijk hadden we op veel meer vissen gehoopt deze week, maar het vissen gaat niet altijd zoals je hoopt. De week viel direct na de paai en veel vissen lagen passief op de paaigronden. De vissen die achterin lagen bij stek 12 gingen ook nergens anders heen, omdat ze niet afgepaaid waren en de wind de meeste tijd daarheen blies. “Location, location” zeggen ze weleens en het is maar eens duidelijk dat dat waar is. Weet je de vis te vinden, dan is het vaak niet al te moeilijk om ze te vangen.

Al met al hebben we toch een goede week gehad. We hebben weer veel geleerd over het vissen op een water als Villedon, waar de vissen al jaren dag in dag uit opgejaagd worden door vissers. Deze vissen weten dat maar al te goed en laten zich niet zomaar vangen. Het is dan toch wel erg leuk als het lukt om er een aantal te, zeker in een week die achteraf door de beheerder werd bestempeld als “slechte week”. En buiten al het bovenstaande om hebben we sowieso een topweek gehad waar we met veel plezier hebben gevist en genoten van alles wat erbij hoort.

Bij een betaalwater is er minder vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, maar deze regels en andere regels, zijn nodig om de visserij voor iedereen leuk te houden. Aan de andere kant weet je bij deze visserij precies wat je kan verwachten en daar kan je je dan ook op instellen. Voor ons was het een geslaagde ervaring en zijn van plan om nog wel terug te komen om te kijken of we aan de hand van de opgedane ervaringen meer uit de week te halen qua vangsten.

Tot slot, iedereen geniet op eigen manier van het vissen en zouden anderen daarbij in hen waarde moeten laten. Laatst las ik de zin; “het is maar gewoon vissen” en meer is het eigenlijk ook gewoon niet!

Blijf up to date. Volg ons op facebook!