Lac Baleine 2019

Voor een vistrip naar Frankrijk in het najaar app ik Simon of hij zin heeft om mee te gaan. Uiteraard is hij daar wel voor in. We gaan wat opties na en besluiten om een water te bevissen dat Simon in het voorjaar heeft “ontdekt” tijdens zijn solo-trip (Artikel volgt nog, red.). In twee nachten wist hij daar twee mooie vissen te vangen en we zijn wel benieuwd wat het water nog meer te bieden heeft. Uiteindelijk geeft Thomas aan ook wel mee te willen voor drie nachten, dus dat is extra gezellig.

Het water heet Lac Baleine en is een betaalwater in de champagne regio. Het ligt in een gebied dat ook wel “Little England” genoemd wordt, omdat het gebied vol zit met wateren die zijn opgekocht door, je raadt het al, Engelsen.
Het water is langgerekt en ongeveer 9 hectare groot. Dieptes gaan tot een meter of twee à drie en er kan behoorlijk wat wier staan. We bespreken de week van 12 oktober. Hopelijk is het najaar dan goed op gang en zijn de vissen hongerig.

En route

De rit verloopt soepeltjes en rond een uur komen we aan op de parkeerplaats bij de McDonalds in de buurt van het water. Iets later komt ook Thomas aan en genieten we van onze eerste, typisch Franse, lunch. Voordeeltje is dat in Frankrijk de supermarché vaak gebruik maakt van dezelfde parkeerplaats. We kunnen in een ruk door boodschappen doen. Snel wordt een winkelwagen vol pain du chocolat en kronenbourg geramd en niet veel later komen we aan bij het water.

We ontmoeten Marc, de bailiff van het water, en zijn vrouw Helena. We maken een praatje en krijgen een tour rond de plas. Het water is opvallend blauw. Deze kleur is toegevoegd aan het water om wiergroei tegen te gaan. Ondanks deze maatregel staat er op sommige stekken toch nog behoorlijk wat wier.
We zijn niet erg ervaren met deze visserij, maar we hebben genoeg gear bij ons om dit type water goed te kunnen bevissen. Denk hierbij aan boten, dieptemeters, marker/spod hengels en de juiste leaders. Het lossen van lood is hier eigenlijk de beste en meest veiliger manier om de vis te landen. Klinkt gek. “Maar je kan beter alleen het lood lossen, dan een hele montage”, aldus Marc. Daar zit wel wat in.

De twee weken voor ons is er goed gevangen. Respectievelijk kwamen er 53 en 47 karpers op de kant, waar het water steeds door negen vissers werd bevist. Op een totaal bestand van 350 karpers is dat behoorlijk. Opvallend aan de laatste week is dat vier vissers goed vingen, maar er ook vijf visloos naar huis gingen. Dit was niet vaak voorgekomen, verteld Mark. Over het algemeen is het zo dat wanneer de vis aast, dit over het hele water gebeurt en iedereen dus wel zijn visje pakt. Het is geen makkelijk water, maar er zwemmen flink wat vissen die menig vissershart sneller laat kloppen.

De eerste nacht

We besluiten om uit te pakken op het breedste stuk in de westkant van het water. Simon en ik vissen samen en Thomas neemt een stek aan de overkant. Deze hoek heeft de helft van de gevangen vissen opgeleverd verleden week, al was het niet bij alle bezette stekken prijs. Simon en ik varen beide twee hengels uit met de voerboot. Met de dieptemeter worden kale plekken gezocht. Dat blijk nog best lastig. Deze hoek is behoorlijk vol qua wier, maar uiteindelijk weten we voor donker de hengels op een mooie plek te plaatsen. Aan de overkant zet Thomas drie hengels in en ook hij weet voor donker zijn stekken te vinden. De eerste nacht is het eigenlijk bonus, als je al wat vangt op nieuw water. Op goed geluk worden de rigs geplaatst met minimaal voer erbij.

Die avond krijgen we geen actie en we duiken rond twaalf uur onze slaapzakken in. Hopelijk vannacht de eerste actie. Rond twee uur word ik wakker van wat gepiep. Niet van een beetmelder, maar van m’n telefoon. Thomas belt. Ik neem op en hoor en enthousiaste stem aan de andere kant van de lijn. “Kan je foto’s komen maken, ik heb een dikke vis op de kant?” “Hoe zwaar dan?”, vraag ik. “Drieëntwintig kilo!” “Wat?! Bruut maat! Ik kom er gelijk aan”.

Zo gezegd, zo gedaan. Een paar minuten later zetten we de moddervette spiegel op de gevoelige plaat. De vis heeft een zwart met oranje vlek boven bij zijn staart. Zoiets hebben we nog nooit gezien, maar het ziet er niet ongezond uit. Het lijkt wel een koivlek. Na de foto’s wordt de vis weer teruggezet. We maken nog een filmpje van de release en daarna proosten we. Op de eerste vis van de sessie. Op de eerste veertiger voor Thomas, een nieuw PB!
Dat dit pas Thomas zijn eerste veertiger is, is meer een kwestie van (on)geluk dan wat anders. Bij gezamenlijke sessies vissen we altijd om de vis en zo wist ik mijn eerste veertiger te vangen in 2013 op Thomas zijn hengel. Deze keer is het dan raak voor hem. Dik verdiend en wat een vis!

Nu gaat het echt beginnen

De rest van de nacht blijft het rustig. Rond zeven uur word ik wakker en ik kruip gelijk mijn tent uit. Tijd voor een bakkie koffie. Het weer is prachtig, voor ons dan. Blauwe lucht met hier en daar wat wolkjes. Ze geven een graadje of 25 op vandaag. Niet echt carpy, maar prima weer om het water te verkennen.

Na een overheerlijk ontbijtje springen we de boot in en zetten de nieuwe dieptemeter van Simon aan. We pruttelen rustig de zone rond en wat we zien is vooral veel wier. Wel hightech geprojecteerd op een schermpje. Dat dan weer wel. We beseffen dat het wel even gaat duren voor we vier goede plekken hebben, maar ach, we hebben alle tijd. De hele middag zijn we bezig met zoeken, prodden, clippen, markeren en uitvaren, maar uiteindelijk ligt alles naar wens. In het midden van de stek ligt een redelijk groot plateau wat we allebei met een hengel gaat bevissen. Voor mijn tweede hengel kies ik een klein kaal plekje langs de kant. De tweede hengel van Simon gaat richting het wijd. Ook hier een kleine opening tussen het wier.

Alles ligt op scherp als de tweede avond valt. We hebben er vertrouwen in. We drinken wat bier en ouwehoeren er op los. Het is alweer even geleden dat we samen op pad waren en het verveelt nooit. De volle maan verschijnt van achter de horizon en we hopen op een dikke vis voor ons.
Helaas worden we ook de tweede nacht visloos wakker en ook Thomas heeft geen actie gehad. Omdat hij nog maar een nachtje te vissen heeft, verkast hij naar de andere kant van het water. Hij heeft een stek aangevoerd aan de andere kant van het water. Wij blijven in ieder geval nog een nacht op deze stek, maar ik voer wel het centrale deel van het water aan. Zo kunnen we, in het geval dat we gaan verkassen, op een nachtje voer vissen.

Het is een vreemd gegeven. Op een betaalwater vissen en dan zonder andere vissers. Op een of andere manier zijn er geen andere boekingen deze week, waar er gemiddeld een man of negen aan het water zijn. Toen we hoorden dat we de enige waren dachten we dat het niet beter kon. Vissen waar we willen, geen rekening houden met anderen en dat soort dingen. We kunnen gaan en staan waar we willen.

Voor ons verloopt de dag verder rustig. Het weer is nog steeds aangenaam en wordt zelfs al wat beter voor de visserij. Er waait een goede wind onze hoek in, dus we zijn positief gestemd over onze kansen. Ook verhuist onze enige “concurrent” naar de andere kant van het water. We hebben de gehele hoek voor onszelf. Stekken variëren wordt hem helaas niet, want door de eerdere beschreven wierellende hier is er niet veel te kiezen. Boeit op zich ook niet zoveel, want als de vis gaat azen, liggen we spot on!

Actie aan de andere kant

Het is rond een uur of zes als we helemaal aan de andere kant Thomas in zijn boot zien stappen. Het is allemaal wat onduidelijk door de afstand, maar het lijkt erop dat hij alweer actie heeft op zijn nieuwe stek. Het bootje beweegt langzaam van links naar rechts over het water en met gepaste jaloezie kijken we toe. Het schouwspel duurt een kwartiertje en dan vaart de boot terug naar de kant.
Snel bellen we Thomas. Hoe groot, wat is het, is die zwaar? Thomas is er rustig onder en geeft aan dat het een grote schub is van een kilo of 18 (een gokje), maar eerst gaat hij de hengel weer terugleggen, dus we moeten nog even geduld hebben.

Geduld is niet echt m’n sterkste punt, maar ik moet het er maar mee doen. Weer een kwartiertje later gaat de telefoon. De vis is gewogen en weegt geen 18 maar 23,6 kg. “WAAAATTT!!” Weer een veertiger en nu een schub. Bizar!
Deze keer gaat Simon op pad om wat foto’s te maken en ik blijf achter op de stek, in de hoop dat ook bij ons de pieper een keer tot leven komt. Ondertussen ga ik wat eten voor ons maken. Dat de karper niet eet moeten ze zelf weten, maar ik heb ondertussen alweer flinke trek gekregen. Na een tijdje komt Simon terug en laat wat beelden van de vis zien. Echt een massieve schub, puntje gaaf. Een prachtige vis.

Ook de derde nacht is visloos voor ons. Geen teken van leven in deze hoek. Verderop naar het midden van het water zien we regelmatig vissen springen, maar het lijkt erop dat ze ons mijden. Langzaam begint het eerste idee te komen dat het niet alleen maar een voordeel is om alleen op het water te zijn. De vis weet dondersgoed waar er wel en niet gevist wordt en ze kunnen ons in alle rust negeren. De eerste dagen zagen we nog wel actie in onze hoek, maar de vis lijkt vertrokken.

Thomas had meer geluk op zijn aangevoerde stek, want voor een uur in de nacht weet hij nog twee vissen bij te vangen. Twee spiegels van twintig en elf kilo. Het kan gek lopen, dat vissen. Zo heb je geen veertiger op je naam en zo pak je er drie op een rij. We kunnen alleen maar concluderen dat Thomas een droomsessie heeft gehad en dat hij ons flink naar huis heeft gevist, maar het is hem dik gegund.

Moving day

De volgende dag pakken we in een razend tempo de spullen in. Hoewel we niet helemaal zijn ingesteld op snel verkassen, zitten we toch binnen drie kwartier op een nieuwe stek die centraal op het water ligt. We kunnen nu ook een eiland bevissen vanaf deze stek. De eerste verkenningsronde geeft hoop. Op zestig meter voor de kant is een enorm kaal plateau dat van het rechter eiland tot het midden van de stek loopt. Er staat op deze stek ook genoeg wier, maar we hebben wat meer opties om de hengels te plaatsen.

Ik leg mijn hengels in een waaier vorm. Een hengel op het plateau, een hengel op de kop van een eiland en een langs eigen kant. Ik maak een voerspoor tussen de hengels om zo langstrekkende vis te kunnen bereiken. Alle hengels worden geclipt, zodat ik ze secuur terug kan werpen na actie. Zo hoef ik niet meer het water op met de boot. Hopelijk geeft dit wat rust en komt of blijft de vis in deze zone hangen.
Simon heeft meer wier aan zijn kant, maar weet ook drie hengels naar zijn zin te plaatsen. Een hengel ligt op een kuiltje van een vierkante meter in omtrek. Bailiff Mark kent het kuiltje ook en geeft aan dat het wel een hotspot is. Hopelijk brengt het ons wat moois.

Uiteindelijk liggen alle hengels weer spot on. Thomas heeft afscheid genomen. We hebben Thomas zijn stek aangevoerd, zodat we nog een plan c achter de hand hebben. Het idee is dat we deze centrale stek voor twee nachten bevissen en daarna doorgaan naar de andere hoek. Mits het hier niet helemaal los gaat natuurlijk.

De avond valt vroeg zo in oktober en het is alweer zo donker. Tijdens het vissen vind ik dat meestal niet erg. Vaak komt de actie toch wel in de donkere uren. Ook nu horen we weer vis springen, maar ze blijven nu ook op gepaste afstand. We zitten door het verkassen wel een stuk dichterbij de vis. Het vertrouwen dat het goed gaat komen is aanwezig.

Woensdagochtend vroeg word ik helaas weer uit mezelf wakker. Wederom geen actie gehad vannacht en dan zakt de moed wel even in m’n laarzen. Ik rol van mijn stretcher af en tover m’n koffiegear tevoorschijn. Na een heerlijk kopje koffie ben ik weer over m’n zelfmedelijden heen en ververs twee hengels. De derde ligt met tijgernoten en dus sowieso nog wel ok. Uiteindelijk steekt ook Simon zijn hoofd vol zelfmedelijden uit zijn tent, maar na een goed ontbijtje van gebakken eieren met spek zakt dat ook weer vlot.

Deze dag waait het flink en het zonnetje schijnt lekker. Prima voor een beetje actie en heel de dag is er vertrouwen, maar de vis lijkt ook hier geen zin in ons te hebben. We voeren nogmaals de hoekstek aan en ik vis er een korte priksessie, maar zonder resultaat.

Gaat het dan toch nog gebeuren?

Op donderdag is het tijd geworden om weer te verkassen. Ook het centrale deel van het water heeft ons niks opgeleverd. We zijn er nu van overtuigd dat de verdere rust op het water ons deze week geen voordeel geeft, maar we moeten het doen met wat we hebben. Rustig afwachten is niet mijn stijl, dus we gaan op zoek naar de vis. We hebben nog twee en een halve dag te gaan, dus er is nog genoeg tijd om resultaat te boeken.

Aangekomen op de aangevoerde stek zetten we eerst de tenten op. Daarna bespreken we het actieplan. We gaan in totaal met drie hengels vissen. Dit stuk van het water is niet zo breed dus we willen de lijndruk niet hoger maken dan nodig. Met drie hengels kunnen we alle interessante plekken bevissen zonder de andere stekken te blokkeren. Het aanvoeren van de stek hebben we de dagen ervoor vrij wijds gedaan. Overal wat handjes boilies en tijgernoten. Het idee daarbij is om de vis actief te houden en zoveel mogelijk gebied (vissen) te bereiken met het voer.

We besluiten daarbij om niet meer dan nodig met de boot op het water te gaan om de stek rustig te houden. De hengels worden uitgeworpen of uitgevaren met de voerboot. Ook hier staat flink wat wier, maar na twee uur liggen alle hengels spot on.

Fish on!

Rond twee uur in de middag, iets na lunch, gebeurt er dan iets waar we een beetje van schrikken. Opschrikken dan. Een aanbeet! De middelste hengel knalt er vandoor en ik snel me ernaartoe. Ik pak de hengel op en deze trekt gelijk goed krom. De vis zwemt het open water op en ik voel direct wat extra weerstand door het wier. Vanwege de kracht van de vis neem ik geen risico’s en ik spring de boot in.

Een gevoel van spanning en opluchting tegelijk gaat door mij heen als ik richting de vis vaar. Eindelijk actie! Mijn controle over de vis wordt met de meter groter. Het wier op mijn lijn is gelukkig minimaal, dus ik kan vrij drillen. De vis blijft diep en trekt me met rustige slagen mee over het water. Het eerste deel van de dril heb ik weinig in te brengen, maar stukje bij beetje lijkt de vis wat kracht te verliezen. Als ik voor het eerst een glimp van de vis opvang, kan ik nog niet veel zeggen over het formaat, maar ik zie wel dat het om een spiegel gaat.

Nog een aantal keer haalt de vis uit en draait m’n spoel vlot in het rond. De vis komt steeds dichterbij en ik leg mijn net klaar. Nog een keer pareer ik een sprint en zie ik mijn kans. Ik steek m’n net diep onder de vis en trek het net weer omhoog. Langzaam maar zeker omsluit deze de hele vis. Yes, wat een opluchting.

Snel kijk ik in het net om mijn prijs te bekijken. Ik zie een dikke rug, maar de lengte valt iets tegen. Een dertiger is het sowieso wel. De vis wordt direct onthaakt en daarna vaar ik met een grote grijns richting de stek. Simon staat al klaar om te assisteren. We tillen de vis op de mat en zien dat het toch wel om een flinke vis gaat. Nog nooit heb ik een vis gezien die zo breed is, maar het blijft lastig om een schatting te maken.

We plaatsen de vis in de sling om hem te wegen. De klok schiet door de twintig kilo grens en stopt op 24.9. Dat had ik niet aan zien komen. De zak moet er nog af, dus minus 1.8. Ik ben even overdonderd, dus kom niet op het gewicht. Gelukkig kan Simon nog wel helder denken. “23.1 kg jongen!” “O ja”, lach ik terug.. De vis wordt daarna vereeuwigd en voorzichtig teruggezet in haar element. Direct trekken we een biertje open om ff bij te komen.

Na de vangst is het leven weer mooi. Eindelijk resultaat en een bevestiging dat we nu goed zitten. De hengel wordt weer op dezelfde plek geplaatst en we zijn weer klaar voor actie. Het voornaamste en enige doel nu, is een vis voor Simon en dat moet te doen zijn met nog twee nachten voor de boeg.

De actie van donderdagmiddag loopt helaas niet door in de avond of nacht, want deze gaat verder rustig voorbij. Waarschijnlijk kwam de vis van het open water en is daarna weer teruggegaan tijdens het rumoer op het water tijdens het drillen. Helaas geen vis op de voerstek, maar goed, een aanbeet is genoeg.

Aan het eind…

Komt alles goed, in ieder geval, dat houden we onszelf voor. En niks is minder waar, want om tien uur op vrijdagochtend vertrekt de linker hengel. Simon is aan de beurt en hij springt vlot de boot in. Rustig drijft hij richting de vis en ik kan niets anders dan gespannen toekijken. De dril lijkt soepel te verlopen, al heeft Simon iets meer last van het wier. Ik leg alles klaar voor de foto’s en het wegen en als ik weer naar het water kijk, zie ik dat Simon de vis kan netten. Toch wel weer een opluchting. Zijn vis, ook een spiegel, weegt 17.7 kg. Toch een goede dertiger. We schieten wat foto’s en laten de vis weer zwemmen.

Ondanks dat de sessie nog een kleine vierentwintig uur zou duren, weten we geen actie meer te forceren. Tot aan het einde van de sessie blijf ik hopen op een last minute bite, maar de vis lijkt geen zin meer te hebben.
Op zaterdag ruimen we alle spullen voor de laatste keer op en proppen we de auto vol. Voor we vertrekken maken we nog een praatje met de bailiff om de week door te nemen en daarna zit het er weer op.

Ondanks de enorm taaie week hebben we gelukkig allebei een vis kunnen vangen. Dat is toch wel het minimale om met een beetje goed gevoel terug te kunnen kijken. De vangsten van Thomas daarbij genomen, maakt dat het toch nog wel een leuke week vissen was. Met een totaal van zes vissen, waarbij er vier boven de 20 kilo waren. We mogen in ieder geval niet klagen over de gewichten.

Het voordeel dat we hebben gehad door helemaal alleen op het water geweest te zijn voor heel de week is minimaal gebleken. Waarschijnlijk heeft het meer nadelen dat voordelen gebracht. Als het water wat voller is met vissers wordt de vis wat meer geforceerd om rond te trekken en maak je als visser toch meer kans om een vis te haken. Het enige voordeel dat we wel hadden is dat we steeds konden verkassen en voeren, wat in ieder geval voor ons beide nog vis heeft opgeleverd.