Een ochtend bij het lelieveld
Naast karpervissen op een statische manier heb ik sinds vorig jaar het oppervlaktevissen helemaal uitgevonden, dit is de ultieme manier van vissen als het om beleving gaat! Bij de statische manier van vissen kan je helemaal losgaan in voerstrategieën en een water groot aanpakken. Oppervlaktevissen is het tegenovergestelde. Geen plan, geen gesjouw met tenten en stretchers en gewoon vis zoeken. Het scheelt natuurlijk wel als je al wat plekken weet waar je eerder met succes vis hebt gevonden, maar zelfs al heb je die niet dan zijn ze niet moeilijk te vinden (achteraf is het altijd makkelijk). Neem een zak hondenbrokken, zoek wat lelievelden of rietkragen op en strooi gewoon een paar handen brokken en ga naar de volgende plek. Ga zo meerdere plaatsen af en kom na een half uurtje terug bij het eerste lelieveld. Als er vis zit, moet je ze zien of horen. Zeker midden in het lelieveld voelen de vissen zich veilig en zullen de brokken vanzelf een keer pakken. Een paar brokken “crushen” in een crusher zorgt voor veel voerdeeltjes van verschillend formaat, waarvan een deel drijft en een deel zinkt, dit zet de vis sneller aan tot azen. Zolang er geen vis te zien is, kan je de hengel achterwege laten. Zodra je de vis gevonden hebt, kan het spel beginnen!
klein maar fijn!
In mei dit jaar ging ik naar een stelsel van singels en sloten in een woonwijk, waar ik vorig jaar best wat actie heb gekregen op de pen en de hondenbrok. Zolang de lelies nog niet “op” waren gekomen viste ik de bruggen en duikers af met de pen en blikmais, zodra de lelies eenmaal goed door waren gekomen ging ik op pad met de hondenbrokken. Eenmaal bij het lelieveld aangekomen, zag ik al gelijk karpers. Sommige vertoonden paaigedrag en waren daardoor makkelijk te spotten, bij datzelfde lelieveld waren ook karpers die al snel de hondenbrokken pakten. Door plat op mijn buik in het gras te gaan liggen, kon ik heel dichtbij komen en heb ik daar zeker een half uur foto’s liggen maken. De mensen kijken je raar aan, maar dat interesseert me niet! Ik heb zo een paar mooie foto’s kunnen schieten en uiteindelijk twee karpers kunnen vangen en eentje verspeeld. Hieronder een reeks foto’s waar ik best trots op ben!
De truc is om de vis weg te krijgen van het lelieveld, ook de kleine schubkarpers in deze periode hebben energie en kracht genoeg om je met een verslagen gevoel achter te laten wanneer ze het lelieveld in sprinten. Als je met zware lijn vist zwemmen ze zich vast, met lichtere lijn breekt het lijntje. Beiden situaties die je wil vermijden. Het scheelt als er meerdere vissen zitten, dan azen ze altijd net wat minder voorzichtig. Brokken steeds meer naar de rand toe voeren zal ze naar de rand lokken, daar kun je ze proberen te haken. Beter nog een stukje ervandaan zelfs. Wanneer ze daar eenmaal met vertrouwen de brokken pakken kan de hengel tevoorschijn gehaald worden. De lijn een beetje invetten zodat deze blijft drijven scheelt een hoop lijnzwemmers en halve aanbeten. De vis pakt een brok, twee tellen wachten en aanslaan! Volle druk erop en zo snel mogelijk bij het lelieveld vandaan zien te krijgen!!
Vangze!
